Hvenær er nauðsyn nauðsyn?

Ég hef verið að velta þessu fyrir mér undanfarið. Hvenær er nauðsyn virkilega nauðsyn. Það er auglýsing í gangi i sjónvarpinu þar sem verið er að auglýsa sparkort N1. Konan í auglýsingunni segir að hún geti ekki lifað af án bílsins síns en hún geti sparað svo mikið með sparkortinu. Á einu ári hef ég fengið tvær upphringingar frá fyrirtæki sem býður upp á kreditkort fyrir ungt fólk. Þegar fólkið hringir segir það mér frá öllum afsláttunum og tilboðunum sem mér bjóðast hjá hinum og þessum fyrirtækjum, borgi ég með þessu korti. Efstur kostur á lista yfir kosti kortsins er afsláttur á bensíni. Þetta fær mig til að hugsa, kortið er ætlað fólki á aldrinum 18-23 ára, er gert ráð fyrir að það sé nauðsynlegt fyrir þennan aldursflokk að eiga eða reka bíla? Flest fólk á þessum aldri ætti að vera nokkuð heilbrigt og í blóma lífsins. Flestir Íslendinga búa á höfuðborgarsvæðinu þar sem veðrið er nú yfirleitt þolanlegt allan ársins hrings og ekki beint nauðsynlegt vegna veðurs að fara um á bíl. Það er að minnsta kosti mitt mat. Ég sé ekki afhverju ungt og heilbrigt fólk ætti að sitja í bílum. Hitt er svo annað mál að það er fólk sem getur ekki lifað án bílsins. Heimili þar sem eru veikir, fatlaðir, aldraðir, fótafúnir eða smábörn, eru til dæmis heimili þar sem ég get mjög vel skilið að bíll sé nauðsynlegur. En fyrir utan þessi tilvik hvenær er bíll nauðsynlegur? Eitt sem ég skil ekki, hvað eru foreldrar alltaf svona mikið að skutla börnunum sínum. Ég veit ekki betur til en svo að hingað til hafi börn á grunnskólaaldri verið skildug til að fara í skóla í sínu hverfi, og sé skólinn það langt frá heimili barnsins að barnið geti ekki gengið í skólann, sé sveitarfélagið skyldugt til að borga strætóferð eða sjá um að koma barninu í og úr skóla. Framhaldsskólakrakkarnir eru líka færir um að ferðast einir þvert yfir bæinn til að komast í skólann. Fyrir tíu árum þegar ég var í grunnskóla man ég ekki eftir að neinum sem ég þekkti í skólanum hafi verið skutlað, en núna í dag, er umferðaröngþveiti á hverjum degi við skólann þegar foreldrar eru að skutla á morgnanna og sækja svo seinni partinn. En hvað sem öllum bílum og skutli líður þá ætlaði ég ekki að hafa það mál sem meginefni hér í dag. Hvenær er nauðsyn nauðsyn? Það er ekki nauðsynlegt fyrir mig að reka bíl. Fyrir manneskju eins og mig fellst sparnaður í því að reka ekki bíl og svo ég taki nú fyrir alla hina afslættina sem fyrrnefndu kreditkorti fylja, það eru mest megnis afslættir hjá skyndibitastöðum, kaffihúsum og öðrum veitingastöðum. Er nauðsynlegt að næra sig á þannig stöðum? Auðvitað getur verið gaman og þægilegt að fara eitthvert út og fá sér eitthvað gott, en er það nauðsyn? Mér er það ekki nauðsynlegt. Ég get að mestu lifað af án þess, ég fer mest á svona staði til að breyta smá til. Fari maður sjaldnar á svona staði og borðar aðkeyptan mat, því skemmtilegra er það þegar maður fer. Sama mætti líka segja um ýmislegt annað, tildæmis útlandaferðir. Er nauðsynlegt að fara í pakkaferð til sólarlanda á hverju ári, eða verslunarferð til Glasgow eða Boston? Ég held það hljóti að vera að fari maður í fáar góðar ferðir verði þær mun merkilegri og eftirminnilegri, en ef maður væri stöðugt á slíkum ferðalögum. Var það nauðsynlegt fyrir mig að kaupa nýjan síma í fyrra, þó svo að gamli þriggja ára síminn minn færi ennþá í gang? Hvenær eru svoleiðis hlutir virkilega nauðsynlegir? Af hverju kaupir maður nýja hluti þegar með á aðra hluti sem virka og gera sama gagn? Af hverju kaupir maður nýjar buxur bara af því að gömlu buxurnar eru orðnar of stórar? Ég get sett á mig belti og haldið þeim þannig uppi. Af hverju getur maður ekki bara verið ánægður með að eiga yfirhöfuð buxur til að fara í?!Allt það sem fólk kaupir bara af því bara, eða af því það vill bara eiga eitthvað. Þegar ég hugsa um það velti ég því fyrir mér, hvers vegna í ósköpunum þurfum við að eiga svona fjári mikið? Það er aldrei nóg! Alltaf þurfum við meira og meira af öllu. Meira dót, meiri þægindi, meira draslÞað eru svo miklar þversagnir í öllu. Jafnvel þeir sem berjast gegn efnishyggju og útlitsdýrkun taka þátt í því öllu, hégómi og græðgi eru í eðli mannsins og erfitt er að breyta því. En þeir sem vilja reyna að vera nægjusamir með það sem þeir hafa eða berjast gegn eigin hégóma eða græðgi, eru held ég oft álitnir snargeggjaðir eða alla veganna með lausa skrúfu.